Bir hırsız geceleri at çalıp satardı. Ömrünü böyle hebâ ederdi. Bir defâsında da, bulunduğu şehrin en büyük âlimi ve evliyâsının atını çalmak için ahırına girmişti. Fakat girdiği ahırın sahibini kim olduğunu elbet bilmiyordu. Tam atı çözüp götüreceği sırada, ahırın duvarı yarılıp, içeriye bir nûr yayıldı. Bu nûr içinde, iki nûr yüzlü zât gözüktü. Hırsız bu hali görünce, korkudan kendini hemen at gübrelerinin arasına atıp gizlendi. Korku ve telaş içinde boğazına kadar gübre içine gömüldü.
Bu sırada yarılan ahırın diğer duvarından daha parlak bir nûr gözüktü. Bu nûr arasında da, o zamânın kutbu, en büyük velîsi olan ev sâhibi çıktı. Öncekiler onu görünce hürmet göstererek selâm verdiler.
Ev sâhibi diğerlerine niçin geldiklerini sorunca;
- Falan evliyâ arkadaşımız vefât etti. Onun yerine kimi tâyin edeceğiz? Size arzetmek istedik, dediler.
Atların sâhibi olan zaat, kısa bir düşünceden sonra, gübreye gömülü hırsızı göstererek:
- Onun yerine, at hırsızını tayin ettik, dedi.
Soran iki zât da evliyâ olup ricâl-ül-gayb denilen velîlerden idiler. At hırsızlığı yapmaya gelen kimsenin, gübreler arasına gömülüp saklandığını biliyorlardı. Hemen yanına varıp, onu gübreler arasından çıkardılar, gönlünü alıp, tebrik ederek kucakladılar. Atların sâhibi ve zamânın kutbu evliyâ zâtın da yanına gelip, elini öptüler. Sonra hep birlikte vefât eden arkadaşlarının cenâzesini kaldırmaya gittiler.
Abdullah-ı İlâhî ks hazretleri, sohbetinde bulunanlara bunu anlattıktan sonra şöyle dedi:
"Şimdi at hırsızlığı yapmaya giden kimse, nasıl bir çalışma yaptı da ricâl-ül-gayb denilen evliya arasına girdi?" diye bir sûal hâtıra gelmesin.
Çünkü o zavallının gübreler arasında mahcûbiyetinden ne kadar zorluk ve ne kadar pişmanlık çektiği bellidir. Kurtuluş yolu kalmadığını kesinlikle anlayınca, at çalmak üzere harama yönelişinden dolayı bütün kalbiyle pişmân olup, o zamana kadar yaptığı işlere öyle bir tövbe etti ki, işlediği kötü işlerden gönlü temizleniverdi.
Allahü teâlâya yönelip riyâzet çeken kimseler, onun o anda yaptığı tövbeyi nice seneler yapamaz."
***
Evet, dostlar kervanın muhterem ince gönül sahipleri.
Hangimizin günahı yok ki! Bakmayın siz yaşadığımıza, şen gülüp geçiriyoruz hayatı. Ömürden her gün bir gün eksilmekte ama geriye bakan kim? "Ben günahsızım" iddiasına bulunan var mıdır? Yoktur elbet. Kim bilir, günde kaç günah işliyoruz istemesek de.
Ama ben pişmanım diyenler çoğunluktadır. Demese de bir ah'ı vardır üzerinde. "Ah bir affolsam" ümidi taşır hep.
Ümitli olmak iyi güzel de, bu ümidi bir de fiile çevirsek! Kıssada da gördük ki, bir hırsız bir anda evliya arasına giriyor. Rabbimizin takdirine kim ne diyebilir ki! Kim sorgulayabilir: "O bir hırsızdı, o makamı hak etmedi!" diye?
Ah kardeşlerim. Rabbimiz yeter ki dilesin, nelere kadir değildir O (Sübhanallah).
O yeter ki ikna olsun, "kulum bana dönmüş, beni bilmiş" diye. Ama nasıl dönüş, nasıl biliş bu? Hırsızı evliyaya döndüren bir şuurla biliş ve dönüş....
Allah cc için ne bir zorluk vardır ne de bir zorluk. Mühim olan onun gönül sarayının tokmağına bir dokunmak ama bırakmamacasına.
"Ben geldim, ey ulu sultan" demek.
"Geldim dememe gerek var mı sultanım? Sen zaten beni görüyorsun. Halimi benden iyi biliyorsun. Neye ihtiyacım olduğunu benden iyi bilen Sensin. Sana gelirken hediyeleri getirmek isterdim güzel ameller adına, lakin sana sunabileceğim günahlarımdan başka nem var ki!"
İşte başım önünde, boyun bükmüş lal haldeyim. Bekliyorum EY ULU SULTAN... Ümit ediyorum ki, beni buraya getiren Sensin ya, buradan beni boş çevirmezsin…
Bekliyorum Allah’ım bekliyorum:
"Buyur ey kulum, buraya kadar gelmişsin bari, haydi kalk gir içeri" deyu...
Ya Allah !!!!
Ya Hûûûû....
Anasayfa 
